Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego
Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście
przychodzi jednocześnie jak patos i humor
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej
tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy
chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć
kochamy wciąż za mało i stale za późno
Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości
czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą
ks. Jan Twardowski
28 października 2010 r. uczniowie naszej szkoły– klasa IV i VB wspólnie z wychowawczyniami Joanną Jakubczak oraz Urszulą Warmuz zapalili znicze oraz złożyli kwiaty na Grobie Nieznanego Żołnierza na cmentarzu, w Wojkowicach Kościelnych. Uczniowie poprzez symboliczny znicz i kwiaty podziękowali i złożyli hołd osobom, które walczyły podczas II wojny światowej.
„Świadomość własnej przeszłości pomaga nam włączyć się w długi szereg pokoleń, by przekazywać następnym wspólne dobro – Ojczyznę”.
Jan Paweł II
1 listopada to czas refleksji, zadumy nad własnym życiem, nad przeszłością, teraźniejszością i przyszłością, nad światem, w którym żyjemy … To czas do przemyśleń o przemijającej historii, którą warto utrwalić. Spotkanie przy grobach bliskich nam osób, zapalenie znicza i modlitwa ocala ich pamięć od zapomnienia.
Pamiętajmy też o zapomnianych mogiłach, które wyglądają podobnie: porośnięte mchem, zasypane zeschłymi liśćmi, które gromadzą się na płytach, resztki wieńców i stare, dawno już wypalone lampki. Zapalmy tam znicz …
Mówi się, że człowiek żyje tak długo, jak długo żyje pamięć o nim. Nie zapominajmy więc o tych, którzy byli z nami, a dzięki którym istnieje dziś nasza wiedza.
Red. „WOJKO” kółko dziennikarskie